Een nieuwe documentaire met acteur Chris Hemsworth onthult zijn persoonlijke reis met de ziekte van Alzheimer in een vroeg stadium van zijn vader, en benadrukt het potentieel van herinneringstherapie als methode om de aandoening onder controle te houden. De film, Chris Hemsworth: A Road Trip to Remember, documenteert een motorreis van 320 kilometer door Australië, ondernomen om te onderzoeken hoe het activeren van langetermijnherinneringen de cognitieve functie kan verbeteren bij mensen die getroffen zijn door de ziekte van Alzheimer.
Het kernprincipe: gebruikmaken van het langetermijngeheugen
De ziekte van Alzheimer erodeert geleidelijk het geheugen, maar het kortetermijngeheugen verslechtert sneller dan het langetermijngeheugen. Reminiscentietherapie speelt hierop in door bekende stimuli te gebruiken – oude foto’s, voorwerpen of het opnieuw bezoeken van betekenisvolle plaatsen – om positieve herinneringen op te roepen. Dit gaat niet alleen over nostalgie; het is een gerichte interventie.
Volgens Dr. Arshia Khan, een biomedisch onderzoeker aan de Universiteit van Minnesota, “is het iets vertrouwds en positiefs”, ontworpen om patiënten te helpen toegang te krijgen tot herinneringen die intact blijven in de vroege en middenstadia van dementie. Dr. Paul Ragan van de Vanderbilt University School of Medicine legt uit dat de therapie de opwinding en frustratie veroorzaakt door geheugenverlies helpt kalmeren door patiënten aan hun verleden te herinneren.
Hoe Hemsworth de therapie toepaste
Hemsworth koos voor een onconventionele aanpak: hij herschepte zijn ouderlijk huis tot aan de ingelijste foto’s op de schoorsteenmantel. Toen zijn vader, Craig Hemsworth, de replica betrad, voelde hij onmiddellijk een gevoel van vertrouwdheid en reageerde met ‘Als thuis’. Dit moment onderstreepte de kracht van diepgewortelde langetermijnherinneringen en vormde een zichtbare demonstratie van het effect van de therapie.
De impact van de documentaire ligt in de realistische illustratie van een techniek die vaak wordt besproken in klinische omgevingen. Het is geen remedie, maar een manier om de kwaliteit van leven te verbeteren door toegang te krijgen tot bewaarde cognitieve functies.
De wetenschap achter herinneringstherapie
Onderzoek ondersteunt de voordelen van deze methode. Reminiscentietherapie helpt het identiteitsgevoel van een patiënt te behouden door te versterken wie hij of zij is door ervaringen uit het verleden. Het kan in verschillende omgevingen worden geïmplementeerd – van gezinsinteracties tot voorzieningen voor begeleid wonen, zelfs informeel via sociale bijeenkomsten, zoals Dr. Khan suggereert.
“Ik zie veel oudere volwassenen samenkomen met vrienden en kletsen”, merkt ze op. “Dat is een vorm van reminiscentietherapie en kan heel nuttig zijn.” De sleutel is een consistente betrokkenheid bij positieve, persoonlijk relevante stimuli.
De conclusie: Reminiscentietherapie is geen vervanging voor medische behandeling, maar een waardevolle aanvulling op persoonsgerichte dementiezorg. Het is toegankelijk, aanpasbaar en wordt ondersteund door bewijsmateriaal als een middel om de stemming te verbeteren, agitatie te verminderen en de cognitieve betrokkenheid te behouden bij mensen met de ziekte van Alzheimer.
